Są takie książki, po których człowiek nie myśli już tak samo. Jedną z takich książek jest „Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego. Warto na wstępie nadmienić, iż ów rosyjski pisarz jest twórcą nietuzinkowym, jego powieści uchodzą za najlepsze na świecie. Potrafi on wykreować świat, który jest niesamowicie realistyczny. Poza tym w znakomity sposób przedstawia on również bardzo enigmatyczny świat ludzkich emocji oraz całej psyche. Niektórzy twierdzą, iż Rosjanin w swoich dziełach zawarł prawie cały zakres współczesnej psychopatologii.
Pomimo iż pozycja ta znajduje się na liście lektury szkolnych, nie jest łatwa w odbiorze oraz posiada tzw. drugie dno. Dlatego trzeba czytać ją bardzo uważnie, dobrze też po jakimś czasie do niej wrócić.
Rosyjski pisarz opowiada w niej o studencie prawa, który posiadając nieprzeciętną inteligencję oraz wiedzę zaczyna myśleć wg prawideł pewnych filozofii (np. Nietzsche). Stwierdza, iż skoro rozumie więcej niż „szary obywatel”, ma prawo nie stosować wobec siebie zakazów i nakazów, które wypływają głównie z doktryny chrześcijańskiej. Idąc tym tokiem myślenia dochodzi do wniosku, którym staje się plan zbrodni połączonej z rabunkiem.
Po jakimś czasie staje w obliczu popełnionego przestępstwa, a posiadając wrażliwe sumienie nie wytrzymuje wytworzonego ciśnienia psychicznego i popada w lekkie zaburzenia psychiczne, co prowadzi go w kierunku pełniejszego zrozumienia swojego błędu, bowiem właśnie w takich kategoriach zaczyna rozważać ów czyn.
Powieść, choć dość długa, czyta się bardzo szybko, wynika to pewnie z tego, iż bardzo przykuwa uwagę i zabiera wiele długich godzin niepostrzeżenie. Jest to naprawdę perła wśród światowego pisarstwa; wszystkim polecam tę książkę.